La banalo, la bildismo
Kadraĵo elkadraĵo rekadraĵo
Mi rompis mian fotilon. Aaaaah; mi refalis sur fotileto, ludilo. Ĝi fiksas sur okuliloj. Sed mi uzas ĝin sen. Ĝi ne havas celilon, prenas dekok bilojn de 640 je 380 pikseloj, la ellasilo
estiĝas sur la ekstremaĵo de kableto. Fine la objektivo estas plasta. Tio plasta optiko kovras la foton de milda lumo, nebuligas periferion de la bildo. la jpeg kunpremo pikselas. La fakto ke la aparto ne estas garna de celilo proksimumigas kadraĵon, kaj instigas panoramadi kaj munti la fotografaĵojn.
Kun la ideo, de munti fotografaĵojn
Tio manipulo generas randoj, kiuj konformiĝas la sukcedajn kadraĵojn, sed ankaŭ la nepra projekciaĵo por iliaj kunfandiĝo. La rektangulo de la sensilo estas submetata, ĉi tie per geometrio je la projekcia percepto de spektanto.
La malnatura mistero sekve de la malbona kvalito de la objektivo (el plasto) nebuligas de stranga svago fotoaĵojn, kaj ili tuj iĝas «malnovaj». La detaloj malaparas, neatenditaj dispersoj envolvas la suĵeto. Velura lumo zonas pejzaĝojn. Fonoj malaparas, la nesuĵeto iĝas la rakon kaj la efektiveco de la bildo, la temon.
La munto de fotografaĵoj, prenitaj per panoramado, misformas randoj kiam ili estas muntitaj. La rando estas ne nur la limo de la eksterkampoo, sed kiel la atestanto de geometrio, limo inter la fotisto kaj la spektanto, percepta mejloŝtono, de kies la fotografa aparato estas la ilo..
